Frakcjonowanie białka surowego w paszach metodą VDLUFA

W nowoczesnych gospodarstwach rolnych określanie dawek pokarmowych dla zwierząt opiera się obecnie na modelach obliczeniowych, które wykorzystują możliwie najbardziej szczegółowe informacje dotyczące np. składu aminokwasowego lub frakcji białka surowego. Jednym z przykładów jest opracowany w USA model Cornell Net Carbohydrate and Protein System (CNCPS), stanowiący stale rozwijającą się metodę obliczeniową w ramach optymalizacji dawek pokarmowych. Konieczność frakcjonowania białka surowego wynika z faktu, że zawartość białka surowego w próbce określa się poprzez oznaczanie zawartości azotu. Przykładowo zawartość białka w produktach mlecznych oblicza się poprzez przemnożenie zmierzonej zawartości tego pierwiastka przez mnożnik białkowy (6,38 dla produktów mlecznych). Pewna część zmierzonego azotu pochodzi jednak z białek, których zwierzę nie jest w stanie przyswoić albo których przyswajalność jest niska lub umiarkowana. Podczas oznaczania frakcji białka surowego dokonuje się zatem podziału białek na różne frakcje lub grupy, w zależności od ich rozpuszczalności i reakcji trawiennej. Zgodnie z nową metodą VDLUFA analizowane są następujące parametry:

Na podstawie analizowanych parametrów można następnie wyznaczyć poniższe frakcje białka surowego:

Informacje uzyskane dzięki frakcjonowaniu białka surowego umożliwiają odpowiednie dostosowanie żywienia zwierząt gospodarskich do potrzeb oraz optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów. Szczegółowe oznaczanie zawartości białka w paszach przynosi gospodarstwom rolnym szereg korzyści:

• Efektywne wykorzystanie paszy i związane z tym oszczędności
• Dbałość o zdrowie zwierząt poprzez unikanie niewłaściwego żywienia
• Minimalizacja negatywnego wpływu na środowisko, np. dzięki redukcji wydalania amoniaku lub fosforanów

Wróć do publikacji i białych ksiąg