Mineralizacja chemiczna jest standardową procedurą w chemii analitycznej, która jest najczęściej stosowana do przygotowania próbek za pomocą szerokiej gamy metod analitycznych. Podstawową zasadą mineralizacja jest oksydacyjne niszczenie matrycy próbki w celu rozpuszczenia substancji przeznaczonej do dalszej analizy. W tym celu próbki zwykle doprowadza się do wrzenia z kwasem o wysokiej temperaturze.
Mineralizacja chemiczna jest często stosowana w przygotowaniu próbek do metod oznaczania spektrometrycznego/analiz elementarnych, np. dla ICP-OES, ICP-MS lub AAS. Standardowymi metodami analizy środowiskowej są mineralizacja w wodzie królewskiej do analizy próbek minerałów i gleby lub oznaczanie chemicznego zapotrzebowania tlenu (ChZT) w ściekach. W przemyśle spożywczym aparatury mineralizacyjne wykorzystuje się w analizie Kjeldahla do oznaczania zawartości azotu i białka w środkach spożywczych lub do przygotowania próbek do oznaczania cyjanków, np. cyjanków. w migdałach lub suszonych owocach.
W przypadku klasycznej aparatury do mineralizacji do mineralizacji kwasem stosuje się odpowiednie ławy grzewcze i kolby laboratoryjne (np. kolby Kjeldahla), co sprawia, że aplikacja jest bardzo czasochłonna i wymaga dużego doświadczenia personelu laboratorium. Dzięki nowoczesnemu sprzętowi do mineralizacji proces jest znacznie uproszczony, ujednolicony i znacznie bezpieczniejszy. Cały proces mineralizacji odbywa się w systemie zamkniętym i przebiega całkowicie automatycznie. Bloki mineralizacyjne szczególnie nadają się do seryjnego przetwarzania próbek; mogą mineralizować do 40 próbek jednocześnie. Szybką alternatywą dla bloku mineralizacyjnego jest trawienie za pomocą promieniowania podczerwonego (trawienie w podczerwieni). Dzięki bezpośredniemu przekazywaniu ciepła próbki nagrzewają się szybciej, a proces przebiega szybciej. Pozwala to na bardziej elastyczne przetwarzanie próbek.